سرطان مثل طوفان است، مثل زلزله. از دسته بلایای طبیعی. گاهی وقت‌ها آرام می‌آید گاهی وقت‌ها سریع و ناگهانی. غیر قابل پیش‌بینی است و وقتی آمد، تمام بودن‌مان را می‌برد زیر چنگال‌هایش. ترسناک تصویرش می‌کنم چون همین اندازه ترسناک است. غیرقطعی، پرابهام و رو به تکثر!

خیلی تفاوتی نمی‌کند چه کسی درگیر بیماری باشد، مادر، پدر یا فرزند. سرطان، ‌بختک می‌شود و می‌افتد روی زندگی.

«روابطِ» ما که مهمترین سرمایه‌های زندگی‌مان هستند را به هم می‌ریزد. بچه دور می‌افتد از والد، و والدین از نقشِ اصلی ِمامان و بابا بودن شیفت می‌دهند به نقش مراقب و پرستار.ساده بگویم: زندگی، از کیفیت می‌افتد.